Over deze Argentijnse nimf mochten we het in deze kolommen al een paar keer eerder hebben, maar nog niet in deze context: een kleine week voor het normale leven in ongeveer de hele wereld plots stilgelegd werd door Covid-19, speelden Juana en haar twee kompanen, Odin Schwartz en Pablo Gonzales, op het NRMAL-festival in Mexico en ze hadden het lumineuze idee de hele set te laten opnemen. Dat werd dus de inhoud van haar eerste live-plaat ooit en die is om een paar redenen de moeite van het onthouden waard.

Om te beginnen zal het ooit een waardevol document blijken te zijn, omdat het ons zal helpen de dingen een plaats te geven in het “voor-en-na-Corona”-verhaal dat we ooit zullen moeten schrijven. Ik denk dat we, zodra deze pandemie achter de rug is, we niet snel meer zullen teruggaan naar de manier waarop we toen met z’n allen onze live-concerten beleefden: opeengepakt staan dansen en schreeuwen en partikels verspreiden, waarvan we nu geleerd hebben dat ze dragers kunnen zijn van redelijk dodelijke effecten. Eer we ’t beseffen, zitten we met een hele generatie die zelf niet meer zal kunnen ondervinden hoe dat in zijn werk ging en als je dan later, in de geschiedenisles moet uitleggen hoe dat in zijn werk ging, zal je als leerkracht blij zijn met een document als dit.

Een tweede reden is -en dat zat er al aan te komen met de EP “For Fun”- dat Juana sedert enige tijd de voordelen ontdekt had van het spelen in gezelschap van enkele begeleiders. Heel lang bediende ze zich op het podium alleen maar van haar gitaar en een stel pedalen en elektronische doosjes, maar sinds enige tijd realiseerde ze zich dat ze met drummer Pablo Gonzales en bassist Odin Schwartz naast zich toch ook best wel wat beluisterbare muziek kon voortbrengen. De al genoemde EP end e daaraan voorafgaande CD “Halo” waren de eerste voortekenen van “Juana 2.0” en deze live-plaat zet die nieuw ingeslagen weg voort. Logisch ook, want de live opnames kaderen in de tournee die de drie aan het afwerken waren ter promotie van die twee releases.

De tracklisting is dan ook haast volledig samengesteld uit songs die eerder al voorkwamen op die EP en op “Halo”, al wordt er ook al eens teruggegrepen naar “Wed 21” en “Un Dia”. Het resultaat is vintage hedendaagse Juana Molina: de wat zweverige, ingetogen muziekjes van de vroege periode worden afgewisseld met de recentere aanpak, die niet alleen in de songtitels naar de Punk en aanverwanten verwijst. Waar ik de EP destijds nog niet helemaal overtuigend vond, stel ik nu met graagte mijn mening bij: dit is de perfecte plaat om mensen te laten kennismaken met het fenomeen dat Juana Molina ongetwijfeld is.

(Dani Heyvaert)